¿Qué din os nobres ollos

de Fingon o valente

á néboa crecente

que inunda o noso lar?

¿Qué din as mans feridas

que, en ira, cara ó Norde

contra o Fado e a sorte

xurdiron dende o mar?

“Seredes pedra e lume

que erguidos botaremos

contra noxentos demos

e pérfidos irmáns;

espadas que afiadas

batan a escuridade,

idade tras idade

fora de Beleriand.”

Oh, terra gris de cinza,

cinza dos enemigos;

pasaches mil perigos,

e agora libre es.

Oh, terra desexada,

amada Hísilóme;

có teu sagrado nome,

a gloria eterna tes.

Có teu enhesto brazo

o mal que nos asedia

por toda a Terra Media

verá cedo o seu fin.

Oh, noso chan querido,

oh, terra de valentes;

espello de Occidente;

fogar de Fingolfin.